Het onbereikbare blauw

Terug in Toscane

De zee ligt al meer dan twee maanden op vijf minuten rijden. Dat had net zo goed vijf uur kunnen zijn. We mochten er toch niet naar toe. Enkel wie aan het strand woont, kon er tijdens de quarantaine ook gebruik van maken. Het oneindige blauw was het onbereikbare blauw geworden.

Bij mijn schoonouders, waar we de volledige quarantaine hebben doorgebracht, gaan we in elk seizoen vaak naar zee. Wandelen, koffie of wijn drinken, hardlopen, zwemmen en heel sporadisch een zeiltochtje.

Tijdens de quarantaine hebben Donatella en ik de zee wel een paar keer zien liggen. Af en toe lieten we ons verleiden om net wat verder van huis af te dwalen dan toegestaan was. Via een vertakking van de beroemde Via Francigena – de eeuwenoude verbinding tussen Canterbury en Rome – klommen we dan tussen de olijfgaarden richting Valle Fredda, oftewel de koude vallei. De beloning? Zicht op een stukje kust bij Sperlonga dat in de verte tussen de heuvelruggen lag te schitteren. Op koude dagen in maart fantaseerden we over een strandwandeling of een lekkere koffie met zicht op zee. Bij de hogere temperaturen in april droomden we van een frisse duik of een lekker ijsje aan het strand.

In mei is het dan eindelijke zover. Premier Conte laat weten dat het strand niet langer off limits is. De richtlijnen zijn niet helemaal helder, dus we besluiten de proef op de som te nemen. We laden de kinderen, een paar handdoeken en zwembandjes in de auto. Aan zee aangekomen is het vooral bij de bar en de speeltuin druk. Te druk om voldoende afstand te houden. Wij parkeren verderop bij een rustig stukje strand waar drie dames op leeftijd in badpak van de zon genieten. Libero ligt al snel languit in het water en zijn vader kan natuurlijk niet achterblijven. Gloria en Donatella houden het bij pootjebaden. Af en toe passeren enkele wandelaars. Wie is er nou zo gek om vrijwillig het koude water in te duiken, zie ik ze denken. Het kwik geeft intussen al 30 °C aan en wij vinden het de normaalste zaak van de wereld.

Als we even later alle vier op een strandlaken zitten, klinkt er plots een schel fluitje. Op de boulevard staan twee vigilesse van de lokale politie naar ons te zwaaien. Beide dames dragen donkere zonnebrillen en modieuze mondkapjes. We zitten te ver weg om goed te kunnen communiceren maar de gebaren zijn duidelijk: inpakken en wegwezen.

De kinderen proppen nog snel een laatste stukje banaan naar binnen. Daarna trekken we onze kleren aan en sloffen richting de gemaskerde agentes. Dat is voor hen het signaal om hun ronde langs de boulevard te vervolgen. Kans verkeken om te vragen wat we dan precies verkeerd hebben gedaan. Gelukkig volgt er al snel een tweede gelegenheid als we ze eenmaal terug bij de auto weer tegen komen.

Een van de vigilesse legt het graag even uit. Wandelen en zwemmen is geen probleem, maar op het strand liggen, dat mag pas vanaf volgende week vrijdag. Ze raadt ons aan om nog een paar dagen te wachten, want als je dat koude water induikt en meteen in je auto gaat zitten dan heb je zo een longontsteking te pakken. “Dan heb je al die moeite gedaan om het coronavirus te vermijden e poi…,”ze maakt haar zin niet af en breekt uit in een schaterlach terwijl ze zich weer bij haar collega voegt.