Gevonden geld

Ewout Kieckens

Wat was het een heerlijke zomer dit jaar! Hoge temperaturen, iedereen weer terug aan zee en dagelijks een prosecco aan de lippen. En natuurlijk: de opengeslagen (elektronische) krant binnen handbereik.
De ober nam net weer een bestelling op toen ik las over een oudere vrouw in een tabakszaak in Napels. Ze koopt twee krasloten. En dan krassen, krassen, krassen. Het ene lot is niks waard en gaat de prullenmand in of – we zijn immers in het rommelige Napels – het wordt op de grond gegooid, dat stond er in het nieuwsbericht niet bij. Als de kraslaag van het andere lot eraf is, beginnen de ogen van de 69-jarige te glinsteren… Een half miljoen euro is het kaartje plotseling waard. Maar heeft ze het wel goed gezien? Ze kijkt, ze checkt, ze onderzoekt. Haar handen beven van opwinding. “Ik geloof dat ik
iets heb gewonnen”, zegt de vrouw tegen de man achter de toonbank. Er klinkt twijfel in haar stem. De winkelier doet het kaartje in een machine die verbonden is met het telematische systeem van de Italiaanse Staatsloterij. Het apparaat sputtert even, maar de display toont vervolgens het resultaat: 500.000 euro!

Ze steekt haar hand uit om het kraslot weer terug te krijgen, maar ze grijpt naar lucht. Ze hoort het geluid van snelle
voetstappen en ziet een man de winkel uitrennen. Het is de winkelier. Door het raam ziet ze dat hij op een scooter wegrijdt. In zijn hand het winnende kraslot.
De vrouw schakelt de politie in. Het duurt 24 uur voordat de dief wordt aangehouden. In zijn bagage heeft hij vliegtickets naar de Canarische Eilanden. Misschien maar goed voor hem dat de politie zijn vlucht stopte want niemand wist toen nog wat de vulkaan op La Palma in petto had… Het kraslot had de dief nog niet geïncasseerd omdat de Italiaanse Staatsloterij de uitbetaling had geblokkeerd. De man gaat de cel in op beschuldiging van diefstal én poging tot afpersing. Ondertussen had hij de bejaarde vrouw opgebeld en haar een kwart miljoen euro aangeboden, in ruil voor intrekking van de aanklacht. Maar eenmaal in zijn cel krijgt de dief wroeging. Hij vraagt de dame in tranen om vergeving.
Dit verzin je niet. Dit is commedia dell’arte van het hoogste niveau. Geheid een Netflix-succes als het zou worden verfilmd. Afgezien van een latere correctie (de dief was niet de winkelier, maar de ex van de eigenaresse van de tabakszaak), veroorzaakte deze geschiedenis veel hilariteit in het land. Mij biedt het vooral inzicht in de Italiaanse geest. Eén: de loterij speelt nog een belangrijke rol in Italië. Het is dan ook een Italiaanse uitvinding: zo’n driehonderd jaar geleden werd er in Venetië mee gestart. Twee: een drama is niet compleet zonder ‘katholieke’ boetedoening door de dader.
Bij weer een prosecco een paar dagen later kwamen de kranten met het volgende verhaal: op de bioboerderij van
een bekende politica en haar man, een burgemeester, vinden arbeiders in een hondenhuisje een bundel van 48 biljetten van elk 500 euro. Zwarter dan dit zwarte geld moet nog gedrukt worden. De werklieden tonen hun vondst aan de eigenaren, die daarop de politie inschakelen. Het politieke duo verklaart dat het geld vermoedelijk ooit door drugskoeriers in het hondenhuisje is verstopt, en dat ze dat daarna zijn vergeten op te halen. We hebben er erg om gelachen. Temeer daar de broer van de parlementariër sinds kort in de bak zit wegens woekerpraktijken.
Ook dit verhaal verzin je niet. Betere storytelling is niet te bedenken. Een ijzersterk begin van een prijswinnend filmscenario. Ik ga de jury van het filmfestival in Venetië er alvast warm voor maken. En wij? Wij houden de prosecco koud. Voor het volgende smeuïge Italiaanse verhaal. •