Gedeelde vreugde

Roeland Scholtalbers

“Wat een prachtige stad, dat had ik totaal niet verwacht!” De opmerking komt van een Nederlandse vriendin en ze heeft het over ‘ons’ Turijn. Verspreid over de tuin staan groepjes mensen met elkaar in het Nederlands, Frans en Italiaans te babbelen. Nederland, België (of beter gezegd, Brussel) en Italië en verschillende fases van ons leven komen op deze warme zomeravond bij ons thuis samen. Donatella en ik bereikten afgelopen jaar beiden de kaap van veertig. Een uitstekende gelegenheid voor een feestje, helemaal na twee sobere coronajaren.
Onder het genot van een glas witte wijn wisselen mijn oom en Gloria’s Siciliaanse peetmoeder ervaringen uit over de pinacoteca Agnelli. Voor beiden een hoogtepunt qua collectie en architectuur. De pinacoteca bevindt zich op de bovenste verdieping van il Lingotto, waar vroeger Fiats van de lopende band rolden. Andere gasten hebben de Musei Reali, het Museo Egizio, la Mole Antonelliana of een combinatie bezocht.

De peetouders van Libero hebben toevallig in hetzelfde restaurant gegeten als een koppel Nederlandse vrienden. Wij kennen Ristorante Alba nog niet, maar de lof voor kok en eigenaars is dusdanig dat we er binnenkort een keer gaan eten. Terwijl ik zijn glas opnieuw vul, vertelt een vriend uit Amsterdam over de agnolotti del plin die hij bij Roby & Roby bij ons in de wijk heeft gegeten. Voor deze miniatuurravioli staan Torinesi zaterdagochtend in de rij bij hun lokale pastificio. Aan een ander tafeltje worden tips uitgewisseld over leuke winkeltjes, parken en cafés waar ze een goede spritz serveren. Donatella en ik wisselen een blik van verstandhouding. Wat is het heerlijk om zoveel lieve mensen bij elkaar te hebben na een paar sobere coronajaren. We hebben voor de gelegenheid bij een bezoekje aan wijngebied le Langhe een stevige hoeveelheid Arneis meegenomen. Deze droge witte wijn is voor de meeste gasten nog onbekend, maar meteen zeer geliefd.
Op zaterdagavond komen we weer samen voor het verjaardagsfeest zelf. De sfeer tussen de gasten zit er dan al goed in en Ristorante Esperia aan de Po biedt de perfecte omlijsting. Op de Po maken de laatste roeiers hun trainingsroutine af en aan de overkant op i murazzi (de kade) wordt er al flink geflaneerd. Vanaf het terras van het restaurant kun je ook Piazza Vittorio Veneto en la Mole Antonelliana zien liggen. Na een diner, het snijden van de ijstaart (met typische Turijnse gianduia natuurlijk) en een snelle groepsfoto dansen we tot in de kleine uurtjes. Familie, vrienden en collega’s vermengen zich op de dansvloer, waarbij verzoeknummertjes in verschillende talen langskomen. Pas als iemand het idee opvat om even de Po in te duiken, komt er einde aan een onvergetelijke avond.
Na een langzame start komen we de volgende dag met een kleiner groepje nog even samen in Villa della Regina. In dit koninklijke verblijf bij ons in de buurt wordt al sinds de 17de eeuw wijn gemaakt en nog steeds verkocht. De Freisa di Chieri DOC met het kroontje van het huis van Savoye valt al vierhonderd jaar lang in de smaak. Wij genieten vooral van een bankje in de schaduw en van de jonge muzikanten die zich ontspannen inspelen voor een avondconcert. Bij een wandelingetje langs de wijngaarden zie ik het punt waar die in een uithoek aan onze tuin grenzen. Dat had onze huisbaas wel verteld, maar daar is dankzij een stevige helling en een flinke muur vanuit onze tuin niets van te merken. De Savoye waren waarschijnlijk altijd al op hun privacy gesteld.
’s Avonds proosten we nog een laatste keer. De stad die we zo vlot in ons hart sloten, behoort nu ook toe aan onze familie en vrienden. Gedeelde vreugde vermenigvuldigt zich! •