Compleanno in quarantena

Terug in Toscane

Libero tuurt via mijn telefoonscherm naar opa. “Kom je ook op mijn feestje opa?” Hij kijkt sip als het antwoord tot hem doordringt. “Opa’s vliegtuig vertrekt niet en daarom kan ik er helaas niet bij zijn.”
Ze hebben zich er allebei zo op verheugd. De kleine jongen loopt al maanden te fantaseren over zijn verjaardagsfeestje. Al zijn klasgenootjes moeten komen, net als i nonni, opa, en zijn ooms en tantes uiteraard. En de vriendjes uit Bruxelles? Libero spreekt de naam van de stad nog steeds op zijn Frans uit. De gasten krijgen appelsap, chips en taart. Over het menu heeft hij geen twijfels.
Maar dan gaat Italië op slot. Wij zijn bij i nonni, ongeveer 150 kilometer onder Rome aan de Tyrreense kust, wanneer Premier Conte de maatregelen tegen het coronavirus op tv aankondigt. Door het snel toenemende aantal zieken dreigt de gezondheidszorg in de hardst getroffen regio’s uit zijn voegen te barsten. De volgende dag mag je enkel nog de straat op als het echt noodzakelijk is.

Hoewel het geen fijn gevoel is wanneer je bewegingsvrijheid wordt ingeperkt, zitten we wel op de juiste plek voor een quarantaine. Mijn schoonouders wonen op het platteland en de kinderen kunnen heerlijk tussen de olijfbomen ravotten. Zo krijgen papa en mama via hun laptop af en toe zelfs wat werk gedaan.
Donatella en ik dragen graag ons steentje bij aan de collectieve inspanning om groter coronaleed te besparen en kwetsbare bevolkingsgroepen te beschermen. Dat doen bijna alle Italianen trouwens vol overgave en plichtsbesef. De gestes van solidariteit (denk aan het zingen en klappen op balkons, van Noord tot Zuid) en vaderlandsliefde (denk aan de veel getoonde poster van de verpleegster die een rood-wit-groen Italië in haar armen sluit) zijn ronduit ontroerend.

Maar hoe leg je aan een bijna vierjarige uit dat zijn verjaardagsfeestje niet doorgaat? Liever niet natuurlijk en dus kiezen we voor de aanval: alles gaat uit de kast voor een onvergetelijke quarantaine-verjaardag! De plaatselijke pasticcerie zijn dicht en we moeten dus zelf aan de slag met bloem, suiker en eieren. Libero wilt een taart “met chocola en veel kleurtjes”. Duidelijke instructies voor mamma, die tot banketbakker wordt gebombardeerd. De lunch is mijn verantwoordelijkheid. Ik maak een pasta al forno, want die vindt Libero “njammie, njammie”. Gloria eet daar ook graag van mee, ook al heeft ze nog maar een paar tandjes. De dagen van de geprakte babyhapjes zijn sinds kort definitief geteld.

Naast culinaire hoogstandjes staat het woord “afleiding” dik onderstreept bovenaan ons aanvalsplan. ’s Ochtends fietswedstrijdjes en een speurtocht tussen de olijfbomen. Ook een bezoekje aan de schapen en geiten van de buurman kan niet ontbreken. ’s Middags gaan we schilderen en kleien, maar pas na een uitgebreid middagdutje. Hier en daar een WhatsApp-gesprekje met wie er niet bij kan zijn…succes verzekerd!

Als de dag waarop “iedereen zegt dat ik nu vier ben” aanbreekt, verloopt alles volgens plan. Een strakblauwe hemel, een warme lentezon en veel speel- en eetplezier. Als klap op de vuurpijl toetert er plots een postbode met masker en handschoenen. Hij schuift een mysterieus zwart pakje van door de spijlen van het hek, waarna hij zich als een haas uit de voeten maakt. Opa is er niet, maar zijn cadeautjes zijn net op tijd!
Het is al met al een bijzondere ervaring, dit eerste en hopelijk laatste verjaardagsfeestje in quarantaine. Die term hebben we trouwens te danken aan de Venetiaanse autoriteiten. Omstreeks 1400 gingen arriverende schepen en hun bemanning 40 dagen in afzondering voordat ze de stad binnen mochten. Wij duimen voor een kortere quarantaine!

Nederlander Roeland Scholtalbers verhuisde na 13 jaar Brussel terug naar Italië en pendelt tussen Turijn en Florence. Samen met zijn Italiaanse vrouw Donatella, zoontje Libero en dochter Gloria herontdekt hij de geneugten van het Italiaanse leven.

 

 

 

Nieuwsbrief

Advertentie

Bezoek Italië, Emilia Romagna

instagram