Van flat naar kasteel

La vita toscana

Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik me zelf de vraag gesteld… “doe ik het, of doe ik het niet?”. Dat kan zoveel zijn natuurlijk, maar in dit geval ging het om de stap van Maastricht naar Milaan verhuizen. Voor mijn gevoel had ik de man-van-mijn-leven ontmoet, maar klein detail in deze storia  was dat hij in Milaan woonde. Ik, Annelies Hazebroek, gaf al ruim twintig jaar Italiaanse les in Maastricht aan mijn eigen lesinstituut en verhuizen zou betekenen, alles achterlaten; kinderen, vrienden en werk. Na een half jaar op en neer peddelen tussen Maastricht en Milaan, hakte ik de knoop door, het werd Milaan.

Na het nodige regelwerk, waar ik inmiddels ook een driedelige roman over kan schrijven, vertrek ik zomer 2017 in mijn Panda richting de Lombardisch hoofdstad. Al snel ben ik erachter dat de flamboyante Adonis op zijn flat in Milaan, niet de man is met wie ik de rest van mijn leven zou willen slijten. Tijdens een bezoekje vanuit Milaan aan lieve vrienden, die al jaren een huis huren in Toscane, word ik opnieuw verliefd. Dit keer gelukkig niet op een man maar op een Toscaans boerenhuis en laat dit huis nu net te huur staan. Na een week wikken en wegen, grijp ik de telefoon, bel de huiseigenaar Carlo en tien minuten later heb ik het gehuurd.

Mijn huis Il Noce, de Notenboom, is één van vier boerenwoninkjes op de boerderij Migliarina, op het landgoed Castello di Montozzi van de Markiezen Bartolini Baldelli. Het klinkt wat extreem en ongeloofwaardig maar ik kan er niks anders van maken. Castello di Montozzi ligt boven op een 450 meter hoge heuvel en kijkt uit over het landgoed dat maar liefst 670 hectare bestrijkt en waar Migliarina één van de boerderijen is. Op het landgoed worden biologische wijnen, olijfolie, grappa en Vinsanto geproduceerd, maar hierover later.

Eén december is het zover, een illusie armer maar een droom rijker, vertrek ik vanuit Milaan naar Bucine, dat ligt tussen Arezzo, Florence en Siena, naar Migliarina. De reis door de Apennijnen is verschrikkelijk, ondanks het feit dat ik het hele stuk over de snelweg kan rijden. Het stormt en het sneeuwt en het is akelig glad, maar na ruim vijf uur bereik ik Bucine. Carlo staat me al op te wachten en heeft de kachel aangestoken zodat het niet ijzig koud is in huis. Het huis had ik van binnen nog niet eens gezien maar het voelt meteen goed. Er zijn drie ruime kamers boven, een badkamer waar je voor je plezier op de wc gaat zitten gezien het uitzicht en beneden is een woon/eetkeuken met een enorme open haard. Ik sjouw al mijn spullen naar binnen en tijdens het sjouwen, verbaas ik me er voor de zoveelste keer weer over, hoeveel spullen je in een Panda gestouwd krijgt. Het huis staat vol, de Panda is leeg; ik ben thuis in Toscane.

Comincia la vita toscana… het Toscaanse leven begint!