Van bouwval naar droomhuis

Het huis van Tessa & Guus

Laatst kwamen de buurvrouw en haar kleindochter bij ons koffie drinken. Terwijl zij al in coltrui waren gestoken, hadden wij nog een korte broek aan. Italianen hebben het snel koud. Daarnaast vinden ze dat de zomer ook gewoon voorbij is na 31 augustus. Al vallen de mussen van het dak op een hete septemberdag, voor veel Italianen is il stagione (het seizoen) voorbij en de zomerkleren komen de kast niet meer uit. Hoewel ze onze kledingkeuze een beetje raar vonden, werden we door de twee dames wel overladen met complimentjes. Ze vonden het huis heel mooi en de buurvrouw zei dat ze heel trots op ons was omdat we afgelopen jaar zoveel werk hebben verricht. Echt heel lief. De kleindochter sloot af met de pakkende oneliner: “Het is maar goed dat jullie Nederlanders zijn, want als Italianen dit huis hadden verbouwd dan was het over vier jaar nog niet af.” We houden ervan, die Italiaanse zelfspot.

Zelf zijn we stiekem ook wel een beetje trots, want het huis is af! De afgelopen maanden hebben we keihard gewerkt. De hele boven verdieping is gestukt, we hebben alles geschilderd, gelakt & gekit, boven bouwden we een extra badkamer en ook alle elektra hebben we vernieuwd. Wat was het een enorme klus om dit bouwval te verbouwen tot ons droomhuis. Soms dacht ik waar zijn we aan begonnen en hoe heb ik dit zo kunnen onderschatten. En nu denk ik, wat was het gaaf en wat ben ik trots. Het was het allemaal meer dan waard! We hebben een prachthuis gebouwd.

Summer is over
Het zwembad is schoongemaakt en ingepakt, de caravan is klaar voor de winter en ook de moestuin heeft zijn laatste oogst gehad. De herfst is begonnen! Wauw, en wat is het mooi hier in dit seizoen. Dat zagen we vorig jaar ook al wel, maar toen was ik me er toch iets minder van bewust. We waren toen vooral heel bang voor herfstige stortbuien. Dan konden we weer met emmertjes in de weer om lekkages op te vangen. Ik weet nu, als je bang bent voor regen in je huis dan kunnen die herfstkleuren je gestolen worden. Hoe anders is dat nu. Er vallen ons ook ineens heel andere dingen op. Het is grappig om te zien dat de activiteiten van de mensen hier per seizoen veranderen. In de zomer was iedereen vooral heel druk met de moestuin (die heeft zo’n beetje iedereen hier) en met het maaien met de bosmaaier (maaien is sowieso hobby nummer 1 in deze regio). In de herfst worden er massaal olijven geplukt, hazelnoten geraapt, walnoten gekraakt en kastanjes gepoft. Ook is het jachtseizoen weer begonnen. Overal waar je komt zie je opa’s in Fiat Panda’s op weg naar de jacht en vrijwel alle restaurantjes bieden een ‘menu cinghiale’ (wildzwijnmenu) aan. Het favoriete fashionitem van veel Italianen komt zo rond september ook weer uit de kast. De bodywarmer is inmiddels niet meer uit het straatbeeld weg te denken.

Olandesi
De echte Italiaanse mindset hebben we toch nog steeds niet helemaal te pakken. Ik vraag me af of je aan sommige dingen wel kunt wennen. Het wennen aan lunchen met verse pasta was in ieder geval geen probleem. Ook de megasterke espresso’s die de buurvrouw zet konden we prima handelen. De grappa erin was wat minder, maar goed, we passen ons aan. Alleen het maken van afspraken ‘Italiaanse stijl’ blijft toch lastig. Laatst probeerden we al de hele week om zowel de elektricien als de loodgieter te bereiken in verband met het aansluiten van de verwarmingen op de ketel. Van de elektricien hoorden we niks en de loodgieter beloofde om hier op donderdagochtend om vijf over acht te zijn. De hele dag en ook de dagen er na hebben we niemand gezien en op dinsdag stond hij ineens samen met de elektricien op de stoep. Hoezo kom je niet op de afgesproken tijd, laat je daarna niks meer van je horen, en sta je vier dagen later ineens samen met de elektricien – van wie we sowieso al een tijd niks meer hadden gehoord – op de stoep? Ik blijf me erover verbazen. Overigens geldt het ook andersom hoor, die verbazing over onze Nederlandse handelswijze. Italianen begrijpen soms niks van die veel te efficiënte olandesi. Een tijdje geleden hadden we een afspraak om de verzekering van ons huis te regelen. Toen we aan het einde van het gesprek al onze documenten moesten laten zien en wij alles – plus kopie in tweevoud – direct uit mijn tas visten, vielen de ogen van de verzekeringsagent bijna uit zijn kassen. In ieder geval had hij tijdens de lunch met verse pasta weer wat te vertellen aan zijn collega’s.

A presto!

Guus & Tessa