Riccardo, il mio amore toscano

La vita toscana

Nu denkt iedereen natuurlijk, haaaa Annelies is weer aan de man, nee helaas, daar moet ik even niets van hebben. Het leven bevalt me prima zo en dat wil ik voorlopig zo houden! Ik geniet nog steeds iedere dag van het leven op de boerderij, de natuur en de prachtige omgeving en kan precies doen waar ik zin in heb. En dat genieten gaat in Toscane zeker ook door de maag. Helaas beaamt ook de weegschaal dat, maar ja, daar kan ik nu even minder mee zitten.
Als er vrienden over de vloer zijn en die zijn er in de zomermaanden zeer geregeld, ga ik altijd even bij Riccardo en Rita langs in Laterina. Laterina is een schattige oude dorpskern die boven op een balza gebouwd is. De Balze zijn hier in de Valdarno een natuurverschijnsel dat je in de rest van Italië niet tegenkomt. Miljoenen jaren geleden was de Valdarno een zee, die ingeklemd lag tussen de Prato Magno en de Chianti-heuvels, die als het ware de kust van deze zee vormden. Door erosie en het opdrogen van deze zee zijn de Balze ontstaan; kalkformaties die als pilaren opdoemen in het landschap, grillig en bijzonder om te zien. Laterina ligt dus boven op zo’n ‘pilaar’ en op het dorpspleintje ligt Caffè Michelangelo waar Riccardo en Rita de scepter zwaaien. Twee tafeltjes voor de deur zijn het terras, maar ze zetten rustig een tafeltje om de hoek waar de oude heertjes van Laterina hun kaartje leggen.

Tijdens één van mijn bezoekjes, en ze kennen me inmiddels, vertelt Riccardo me waarom zijn enoteca, wijnlokaal, annex Toscaanse specialiteitenzaak , ‘Michelangelo’ heet. Gehuld in een schort tot zijn kuiten en met korte broek troont hij me mee naar de rand van het plein, dat uitkijkt over het Arno-dal. Hij vertelt dat de vader van Michelangelo in de 15de eeuw op doorreis vaak zijn caffè aandeed en er soms zelfs sliep. Verder wijst hij me de plek waar de Romeinse brug zou hebben gestaan die Leonardo da Vinci ooit op zijn ‘Gioconda’, ‘Mona Lisa’, heeft afgebeeld. Niet in Castiglione Fibocchio bij Ponte a Burrano, nee! Ik moet me vooral niets aantrekken van wat iedereen beweert en ik moet naar de plek gaan die hij me aanwijst. Dat zal ik dus ook maar doen.

Maar ondertussen is het wel goed toeven bij Riccardo… Ik ga altijd helemaal voor de tagliere toscano, een Toscaans plankje met allerlei heerlijkheden. De kwaliteit van de vleeswaren is meer dan top en ook de kazen zijn heerlijk. Rita, zijn vrouw, weet altijd een leuk verrassinkje te verzinnen bij het plankje en alles maakt ze zelf. Een lekkere jam voor bij de kaas of gebakken polentapuntjes en soms een lekker crostino’tje met salsa verde. Natuurlijk dit alles onder het genot van bijzondere Toscaanse wijnen die hij in zijn enoteca verkoopt.

Nu weet iedereen die mij kent, dat ik een vreselijke zeur ben met eten. Zelf ben ik gek op koken en ik denk dat ik daarom ook altijd heel kritisch ben, nou ja, laat ik het zo zeggen, ik zou mezelf niet snel mee uit eten nemen. Maar Rita kan koken. Ze maakt heerlijke pasta’s met verschillende soorten ragù, wild zwijn, eend en bolognese, maar ook haar stoofpotjes zijn om je vingers bij af te likken. Het is er altijd gezellig en toeristen zul je er zelden tegenkomen. Voor mij is deze plek favoriet, het is er gezellig, huiselijk en je kunt alles wat je gegeten hebt ook nog eens mee naar huis nemen. Dan kun je lekker thuis nog even wegdromen en terugdenken aan Laterina. Hoewel, thuis smaakt het toch anders…..