Opera buffa

Er zijn regelmatig kooptransacties die zich moeilijk laten navertellen. Onverwachte wendingen, konijnen uit de hoge hoed en apen uit de mouw, ontwikkelingen die je vooraf niet kunt voorzien en waar je geen rekening mee kunt houden. Als zo’n transactie uiteindelijk goed afloopt, kan er achteraf om gelachen worden als ware het een opera buffa, de muzikale versie van de commedia dell’arte, volkstoneel uit de tijd van de renaissance, gekenmerkt door humor, onverwachte ontwikkelingen en improviserende acteurs. Maar als je zelf in zo’n situatie terechtkomt, is het lastig daarom te lachen en daar mee om te gaan. Het vergt geduld en uithoudingsvermogen, eigenschappen waar noorderlingen vaak niet ruim mee bedeeld zijn. Zij zijn ongeduldig, willen vooruit en zijn geneigd hun eisen zonder tegenprestatie bij te stellen als ze denken de transactie daarmee te kunnen versnellen. Dat is vaak op valse hoop gebaseerd. Italianen doen dat anders. Zij zijn gewend aan lange stroperige procedures en blijven daar relatief rustig onder. Ze onderhandelen strategisch, geven niets weg tenzij er iets tegenover staat en weten vaak een sfeer te creëren waarin de andere partij zich opgelaten voelt als ze nee moeten zeggen.
Er zijn ook buitenlanders die zo opereren. Dat bleek enige jaren geleden bij de verkoop van een charmant klein Toscaans boerderijtje door een Duits journalistenechtpaar, waarvan de man recent was over­leden en zijn weduwe
de onderhandelingen deed. Met de eerste kijker klikte het meteen, begrijpelijk want het was een violist en de weduwe was bezig met een boek over muziek en Italiaanse violen en had altijd al wat in de omgeving met muziek willen doen. Dat wilde de violist ook. Maar omdat de vraagprijs voor hem te hoog was, leek het daarbij te blijven. Tot de weduwe een jaar later zelf met hem contact zocht. Ze deelde mee naar Duitsland te willen terugkeren en het fijn te vinden als hij het huis kocht. Om dat mogelijk te maken wilde ze de koopprijs flink verlagen als ze na de overdracht nog een tijdje in het huis kon blijven wonen. Dat kwam de koper goed uit. Hij had voorlopig weinig tijd om naar Italie te gaan en zou ’s zomers drie weken in het huis kunnen ­verblijven omdat mevrouw dan elders zou gaan logeren. Bovendien zou ze het huis op haar kosten onderhouden.
Maar u begrijpt het al, dat liep anders. Mevrouw maakte geen haast met het zoeken van een huis in Duitsland, bleef jaren zitten en deed niets aan onderhoud. Ruiten die na een zware storm waren ingewaaid, werden niet vervangen en bomen die waren omgewaaid en op de oprit van de buren waren gevallen werden niet door haar weggehaald. Ze verwees daarvoor naar de eigenaar, die dat dan moest regelen. Dat gaf spanning en leidde er toe dat ze ook
’s zomers niet uit het huis ging en de eigenaar elders een vakantiehuis moest huren. Helemaal niet grappig of buffa. Toen mevrouw leek te gaan dementeren werd het extra lastig en ook pijnlijk om de rechter te verzoeken haar het huis uit te zetten. Uiteindelijk is ze uit eigen beweging vertrokken.
Inmiddels is het huis opgeknapt en zijn de eerste muzikale activiteiten gepland. Het resultaat daarvan kunt u in de eerste week van juli van 2019 gaan zien, te beginnen met de ‘Vier jaargetijden’ van Vivaldi in Volterra en daarna de opera buffa ‘Lo speziale’ van Josef Haydn, met in de hoofdrol een multifunctionele Fiat 500! Die opera wordt
opgevoerd in het bij Volterra gelegen Borgo Mazzolla, waar Trattoria Albano inmiddels een verzamelplaats van liefhebbers van muziek, opera en lekker eten is en dat volgens de violist in kwestie een van de best bewaarde geheimen van Toscane is. Zie www.puntoarte.eu/puntoartefestival.