Nieuwe wijn

Piemontini

“Ik voel me sterk met deze grond verbonden. Zo sterk dat het voor mij vanzelfsprekend was om wijnmaker te worden. Ik kom uit een familie van wijnmakers. Als jongetje liep ik hand in hand met mijn vader op zijn inspectierondes door de ­drui­venvelden. Spannend was dat! Voor dag en dauw waren we uit de veren. We zagen de zon opkomen. Het heuvellandschap begon hevig te dampen in de warme zonnestralen. In de natte zandgrond ging ik op zoek naar de sporen van wilde zwijnen. Soms ook zag ik de afdruk van een ree, een haas of een das. Als de druiven geoogst waren, stond ik nieuwsgierig te kijken naar de grote houten vaten die gevuld werden met kostbare wijn.

“Mijn vader PierLuigi leerde het vak van zijn vader. En mijn opa Pierino werd weer opgeleid door mijn overgrootvader. Wijn maken is een traditioneel beroep. Maar ik wilde meer. Ik wilde naar de universiteit in Turijn om oenoloog te worden. Ik wilde leren innoveren. Nieuwe methodes ontwikkelen om nog betere wijnen te maken. Dat is gelukt! Op mijn kaartje staat: Andrea Elegir, oenoloog. Ik snap door mijn studie veel beter wat er allemaal voor nodig is om een goede wijn te maken. Welke invloed de grond heeft waarop de druivenstok wordt geplant. Maar ook de invloed van de zon, de regen en de koude of droge periodes, die hier steeds vaker voorkomen. Wat doet een stalen of houten vat met de smaak en de houdbaarheid van de wijn? De intelligentie en het smaakgeheugen van de wijnmaker zelf zijn natuurlijk ook belangrijk.

“Ik ben praktisch opgeleid en theoretisch geschoold. Die combinatie heeft ervoor gezorgd dat de grote baas van Borgo Isolabella della Croce mij zo’n vijftien jaar geleden heeft gevraagd om op zijn wijngoed oenoloog te worden. Die baas heet Lodovico. Hij is een bekend advocaat in Milaan en hij heeft dit prachtige wijngoed hier in de heuvels van Loazzolo zo’n twintig jaar geleden gekocht en ontwikkeld. Hij is de tachtig al ruim gepasseerd – we schelen zo’n vijftig jaar in leeftijd – en toch is hij nog steeds als een vader voor me. Een kritische vader. Dat wel. Want we verschillen soms heftig van mening over de manier waarop we de beste wijnen kunnen maken. Eigenwijs? L’avvocato kan erg eigenwijs zijn. Ik? Ik ook. Daardoor kunnen de vonken er soms van afspatten.
“Maar we kunnen ook intens genieten van het immense ­uitzicht over het heuvellandschap op de grens van de Monferrato en de Langhe. De mooiste plek op het wijngoed is het amfitheater. Kijk! Daar ligt het! Telkens wanneer ik hier ben, moet ik denken aan een echt amfitheater. De rijen wijnstokken zijn als het publiek dat de voorstelling beneden op het podium bij de ondergaande zon aanschouwt. Prachtig toch?!

“L’avvocato is een man die me altijd weer scherp houdt. Hij stimuleert me een nieuwe kijk te ontwikkelen op het vak van wijn maken. De sfeer van elkaar stimuleren en beter willen worden heeft ertoe geleid dat mijn broer Luca en ik een geweldige uitvinding hebben gedaan. Luca is ingenieur. Samen met hem heb ik een machine ontwikkeld die ervoor zorgt dat de wijn tijdens het bereidingsproces niet langer in contact komt met zuurstof. Waarom dat zo belangrijk is? Zuurstof verbrandt de aroma’s van wijn en dat is doodzonde! Onze nieuwe techniek heet Vinoxygen en de verwachtingen zijn natuurlijk hooggespannen. De eerste witte wijnen zijn hier al met de nieuwe techniek gemaakt en de resultaten zijn echt geweldig. De rode wijnen zijn nu aan de beurt.
“Andere wijnmakers moeten we ervan overtuigen dat hun wijnen echt veel beter worden als ze onze techniek toepassen. We hebben dus nog een lange weg te gaan. Maar het is de moeite waard. Zeker op een zonnige dag als ­vandaag. Dan weet je waar je het voor doet. Morgen komt l’avvocato uit Milaan om te praten over het nieuwe seizoen. Dat belooft weer een boel discussie en inspiratie op te leveren.” •