Naar de tandarts

La vita toscana

Wonen in Italië is totaal iets anders dan met vakantie gaan naar Italië. De roze bril was allang afgevallen voor ik naar Italië verhuisde dus ik was op alles voorbereid. Ik wist dat de gevechten met de bureaucratie en de eeuwige ‘papierwinkel’ een straf zouden worden en ik wist dat je geduld tot in den treure op de proef zou worden gesteld. Maar het land heeft ook zijn geweldige kanten en als alles eenmaal loopt en in gang is gezet, dan ben je het weer snel vergeten. Een Nederlander zou zeggen “hier vind je wat, daar laat je wat” en zo is het ook.

Eén van de dingen waar ik in Italië uitermate te spreken over ben is de tandheelkundige zorg. Zowel in Milaan als in Montevarchi ben ik naar de tandarts geweest en ik moet zeggen: chapeau. Hoewel het in Italië absoluut niet gebruikelijk is dat je om het half jaar je gebit laat controleren, althans voor zover ik dat heb kunnen constateren, wilde ik dat toch niet laten versloffen.

Dus een tandarts gezocht die samenwerkt met een mondhygiëniste. Inschrijving in de praktijk ging via de tablet en alles werd meteen in de computer gezet. Er kwam geen pen en papier aan te pas, supermodern en vlot. Omdat je hier alle tandheelkundige zorg zelf moet betalen, is het systeem zo dat je je gebit laat controleren en reinigen door een mondhygiëniste en wanneer er problemen zijn, stuurt ze je meteen door voor een behandeling naar de tandarts. Ze maakt foto’s van het gebit, bespreekt die met de tandarts en maakt alles heel grondig schoon. Prima systeem en heel efficiënt.

Gisteren was het weer zover. Ik had mijn halfjaarlijkse controle bij de plaatselijke tandarts om 11.00 uur. De dag voor mijn afspraak werd ik door de assistente van de tandarts gebeld en eraan herinnerd dat mijn afspraak de volgende dag om 11.00 uur zou zijn. Keurig, eindelijk eens punctualiteit en efficiëntie. Dus de volgende dag stond ik een paar minuten voor mijn afspraak op de stoep bij de tandarts. Wie schetste mijn verbazing toen er op de deur een bordje ‘affittasi’ (te huur) hing. Het pand was leeg. Ik had nog niet op de bel gedrukt of een stuk of vier omwonenden kwamen naar me toe om te zeggen dat de dentista drie maanden geleden verhuisd was. Waar al die mensen zo snel vandaan kwamen, is me nu nog een raadsel, maar ik werd verwezen naar een pand drie straten verderop.

Precies op tijd voor mijn afspraak stapte ik de spiksplinter nieuwe praktijk binnen. Nog mooier, frisser en groter dan voorheen maar met dezelfde juffrouw achter de balie. Ze heette me vriendelijk welkom en vroeg hoe het ging, waarop ik zei dat ik het wel heel raar vond dat ze me gisteren nog gebeld had en dat ik niets van een verhuizing wist en dat er ook geen briefje op de vorige praktijk hing. Met dezelfde vriendelijke onverstoorbaarheid zei ze dat ze vergeten waren de patiënten te informeren, maar ja, dat ze hier al drie maanden zaten. Ik had het dus blijkbaar moeten weten? Mijn mond zakte open en bedacht me dat het geen zin had hier iets over te zeggen. Ik mummelde iets van “tja ik kom hier maar één keer per halfjaar”, maar dat had helemaal geen zin. Laat maar; zoals de Italianen zelf zeggen “siamo in Italia”.

De behandeling was overigens perfect!