Na acht weken lockdown

Week acht of negen van de volledige lockdown is ingegaan en waarmee kan ik het gevoel beschrijven? Met een gevoel alsof er een oorlog heerst? Ik heb, godzijdank, geen idee van hoe het voelt als er een oorlog heerst, maar misschien voelt het zoals nu. We zijn beroofd van onze dagelijkse vrijheid, we kunnen niet gaan waar we willen en dat wil je ook niet. Je wilt gewoon thuisblijven.
Ik heb al deze acht weken amper een levend persoon gezien en dat is op zich voor mij perfect, maar ik word er gek van. Let wel dat ik dankzij internet heel heel veel contact heb met Nederland, mijn kinderen, Milaan en al mijn vrienden… dus ze vergeten me niet en dat doet me heel erg goed, maar je blijft alleen en dat blijft zo, dat verandert niet.
De angst is hier groot, veel groter dan in Nederland en dat begin ik te voelen. Normaal gesproken ben ik heel nuchter, zoals de meeste Nederlanders, maar als je al acht weken alleen op je berg zit zonder een mens te zien in levende lijve, dan gaat dat je opbreken. Ik zie veel mensen via mijn Skype-lessen, via Facetime en bel heel veel, maar het is niet te vergelijken met een levend mens. Mijn vriend Jean noemt het ‘huidhonger’ en dat is het! De onweerstaanbare behoefte een levend mens tegen je aan te voelen. De enige keer dat ik mensen zie is als ik boodschappen ga doe en dat wordt steeds meer een dingetje.
Het wekelijkse uitje, boodschappen doen; je hebt papieren nodig die je moet invullen zowel voor de heenweg als voor de terugweg en ik geloof dat we al aan versie III toe zijn. Dus voor mijn volgende Coop-bezoekje moet ik weer gaan printen en invullen waar ik woon, waarom ik onderweg ben, naar welke winkel, wat ik er ga doen …. Je mag niet meer buiten je eigen gemeente boodschappen doen, je mag sowieso nog maar 200 meter van huis en je riskeert hoge boetes.
Uiteindelijk besluit ik toch naar de Coop Fi in Montevarchi te gaan want dan hoef ik er maar één keer uit en kan ik in één keer alles doen wat ik wil; vuil weggooien, boodschappen, tijdschriften halen en geld opnemen. Voor dit wekelijkse avontuur heb ik een eigen mascherina, maskertje, gemaakt want iets te krijgen is er niet meer. Het zit goed aangesloten aan mijn gezicht en ik leg er voor extra beschermining twee velletjes keukenrol in. Dat was niet mijn idee, maar het idee van de één of andere Koreaanse website hoor! Verder gewapend met handschoenen en desinfectiegel ga ik richting Montevarchi.

Tot mijn grote verbazing staat er ’s morgens om acht uur al een rij die niet onderdoet voor een Ryanair-gate, slingerend maar met gepaste afstand. Na één uur en tien minuten te hebben gewacht tussen zeer gedisciplineerde van masker en handschoenen voorziene Italianen, mag ik naar binnen waar je eigenlijk heel vlot je boodschappen kunt doen. Er heerst een ijzige stilte in de enorme supermarkt en iedereen heeft haast en houdt gepaste afstand. Alles is goed verkrijgbaar behalve bloem en gist. Geen enkel soort bloem, geen OO, geen O, geen manitoba, geen semola en ook geen gist. Blijkbaar is  heel Italië brood gaan bakken, wat later ook blijkt te kloppen. Overal verschijnen tips hoe je zelf gist kunt maken en hoe je brood kunt laten rijzen zonder gist.  Mijn lijntje met Nederland zorgt ervoor dat ik én mijn gist krijg én wat flesjes desinfectiemiddel én handschoenen.

Eenmaal terug bij de auto, doe ik mijn handschoenen uit, haal het masker van mijn gezicht en gooi het op de grond en ontsmet mijn handen. Ik haal opgelucht adem omdat ze me niet betrapt hebben op een illegale handeling, want zo voelt boodschappen doen. Snel rij ik terug naar huis en ben blij dat ik weer een week in quarantaine mag.