Leven in ‘zona rossa’

La vita toscana

Tot vandaag heb ik eigenlijk niet echt veel hinder gehad van de maatregelen die hier in Toscane getroffen zijn ten aanzien van het corona-virus. Ja, als ik boodschappen ging doen, haalde ik wat meer in huis en waste direct daarna mijn handen. Verder ging het leven eigenlijk zijn gangetje en zag je weinig mondkapjes op straat of in de winkel. Nu woon ik natuurlijk op mijn heuvel op een geïsoleerd landgoed, dus ik kon en kan gewoon wandelen en zie geen mens, althans weinig.

Dit is na zondag, de avond waarop premier Conte zijn nieuwe maatregelen afkondigde, wel anders geworden. Alle winkels moeten sluiten, behalve supermarkten en apotheken, alle horeca-gelegenheden gaan dicht en je mag het dorp of stad waar je woont niet verlaten, behalve om boodschappen te doen, naar de dokter te gaan of om naar je werk te gaan. Mocht je naar een wat verder gelegen plaats willen, dan moet je een verklaring meenemen waarin je verklaart waarom je op pad bent. Je mag je alleen verplaatsen als het gaat om familie, werk of terugkeer naar je woonplaats. Dat hakt erin!

Tot donderdag heb ik het uitgezongen met mijn voorraad maar nu de vriezer leeg is, zal ik er toch aan moeten geloven en me richting bewoonde wereld moeten begeven. Ik neem meteen het vuil mee, neem me voor te gaan tanken en gewapend met boodschappenlijst ga ik richting Lidl en Coop Firenze, gelukkig alle twee vlakbij.

Op de weg richting Montevarchi kom ik geen auto tegen en zie ik niemand op straat. Zegge en schrijve passeert mij één keer een politieauto met daarin twee agenten met mondkapjes. Dit is zo bizar, luguber dat ik er een brok van in mijn keel krijg. Godzijdank heb ik nooit een oorlog meegemaakt maar het doet me er bijna aan denken. Aangekomen bij de Lidl is het wat levendiger maar bijna iedereen heeft een mondkapje of anders een sjaal voor zijn mond. Je kunt zo de winkel in, geen wachtrijen. Dat valt me erg mee, tot ik binnen ben.

Eenmaal binnen galmt er meteen een soort van propagandastem door de zaak die om de tien minuten zegt dat Italië één moet zijn en dat de klanten elkaar en de afstand tot elkaar moeten respecteren, samen redden we het! De sfeer is gezet. Het geeft me een soort van voormalig-oostblok-gevoel brrrrrrr. Alle klanten wachten geduldig tot ze iets kunnen pakken uit het vak, tot de vorige klant weg is. Als ik iets moet hebben dat tussen twee elkaar toeschreeuwende Italianen instaat, wijken ze beiden een meter zodat er gepaste afstand is. Een heel vreemde ervaring. De doorgaans zo chaotische, zich-niet-aan-de-regels-houdende Italianen zijn makke schaapjes die zich zeer gedisciplineerd gedragen. Bij de kassa gaat het al niet anders. Een medewerker, gebombardeerd tot corona-manager, roept tegen iedereen waar en hoe ze hun spullen op de band moeten leggen en dat ze moeten wachten tot de vorige klant weg is.

Mijn poging om naar de Coop FI (Firenze) te gaan 500 meter verderop strandt bij het zien van de rij. Een beveiligingsagent laat één voor één de klanten toe wanneer er iemand naar buiten komt. De rij slingert zich langs het hele Coop-pand en dat is heel erg groot zeg ik je. Maar ook hier weer; iedereen staat geduldig met wel twee meter afstand van elkaar te wachten.  De volgende poging wordt de Coop in Levane, een iets kleinere vestiging vlakbij mijn huis. Hier worden de klanten in kleine groepjes binnengelaten en staat het desinfectiemiddel klaar om je handen te ontsmetten bij binnenkomst. De logica hiervan zie ik niet helemaal want uiteindelijk heb je al een karretje gepakt en pak je weer de artikelen, maar de bedoeling is goed. Veel schappen zijn leeg of halfleeg en vooral de pasta, wasmiddelen, bloem en water zijn aan de hamsterwoede van de Italianen ten prooi gevallen om maar te zwijgen van de desinfectiemiddelen. Die zijn gewoon op. Bij de kassa is hier de corona-manager vervangen daar plastic tape op de grond waarachter je moet wachten.

Ik was en ben onder de indruk. De gedisciplineerdheid en de welwillendheid van de Toscanen is bewonderenswaardig. Dit virus slaat een krater in het leven in Italië; als dominostenenen valt alles om, dat realiseer ik me nu pas. Natuurlijk worden vakanties geannuleerd, maar de restaurants en bars zijn nu ook dicht, evenals veel winkels. Leveranciers, zoals mijn thuisbasis Migliarina die wijn levert, krijgen geen bestellingen meer. Vervoersbedrijven hebben dus geen werk meer en werknemers zitten noodgedwongen thuis op hun vakantiedagen in te teren, wat weer tot gevolg heeft dat ze straks in zomer, als dit drama hopelijk ten einde is, niet met vakantie kunnen.  Laten we hopen dat deze nachtmerrie snel voorbij is want dit doet pijn!