Lekker warm

La vita toscana

Als stadse ‘Hollandse’ is de overgang van een eengezinswoning in Maastricht naar een flat in Milaan, te verwaarlozen in vergelijking met een verhuizing naar het platteland van Toscane. Je realiseert je dan eigenlijk pas wat het is om de thermostaat een graadje hoger te kunnen zetten, zeker als je in december verhuist.

Mijn huis is bij aankomst inderdaad heerlijk warm, maar helaas is dat van korte duur. Een week na mijn aankomst staat Carlo, de huiseigenaar, met een tweetal heren op de stoep om de gloednieuwe stufa, een enorme kachel, op te starten. Hij heeft me al eerder verteld dat stoken op gas in Toscane een zeer kostbare aangelegenheid is en dat het veel goedkoper is om op pellets te stoken.  Natuurlijk heb ik geen idee wat pellets zijn, maar ik zie mezelf al stapels pallets in stukken zagen, maar ik heb maar ‘ja’ geroepen. Pellets blijken een soort konijnenvoer-achtige houtkorrels te zijn waarmee je de kachel vult. De heren kwamen dus mijn stufa inwijden en deze moest gevuld worden met pellets. Niks zagen dus, maar sjouwen.

Nu heet het zo te zijn dat in Toscane ABI, Algemeen Beschaafd Italiaans, gesproken wordt, maar niets is minder waar. De heren geven uitgebreid tekst en uitleg over hoe ik de thermostaat op de kachel kan instellen, hoe ik hem moet onderhouden en hoe ik de aslade kan legen en schoonmaken. Dat begrijp ik overigens pas achteraf, nadat ze het hadden uitgelegd en Carlo mij vroeg of ik het begrepen had. Geen zier dus, zo zwaar is het Toscaanse dialect. Ik begrijp er heel erg weinig van maar gelukkig biedt de handleiding de oplossing. Ik lees hem wel door.

De gaskraan wordt dus losgekoppeld van de verwarmingsketel en voortaan wordt het water van de radiatoren verwarmd door de stufa, die heel eenvoudig op pellets werkt. Eén zak pellets weeg 15 kg en je hebt in de winter ongeveer tien zakken per week nodig. Hoe makkelijk kan het zijn?

Verder heb ik ook nog een romantische stookplaats in de keuken waar je uiteraard hout voor moet halen. Nu is hier op de boerderij genoeg brandhout voor handen, maar helaas geen handen die het aanleveren. Rest mij dus niets anders te doen dan iedere dag een mand hout op de boerderij te halen. Tijdens het koken maak ik dan een vuur om wat vlees of groente te roosteren of gewoon om lekker bij weg te dromen. Althans zo stel ik het me voor. Maar ja, dan moet je wel vuur kunnen maken. Dus met de techniek in de ene hand in de vorm van internet, doe ik een poging met de andere hand om terug te gaan naar het boerenleven. “Hoe maak je vuur?” Wat een afgang!

Nu na een jaar kan ik zeggen dat ik wel redelijk een vuur kan stoken, maar wat is een Honeywell-thermostaat handig!