Italiaanse banken

Dat de Italiaanse banken er niet goed voor staan, zal weinig mensen zijn ontgaan. De kranten staan er vol van. Slechts weinig buitenlanders zullen daar direct hinder van ondervinden. Kopers en verkopers van Italiaans onroerend goed lopen dat risico wel. Zij hebben immers een Italiaanse bank nodig voor het betalen en incasseren van de koopsom. Ze doen er verstandig aan daar rekening mee te houden.

De eerste keer dat ik meemaakte dat iemand dat deed, was in het najaar van 2015. Het betrof een Engelsman die zijn huis in Italië aan een Nederlandse cliënt verkochtDie diende bij de ondertekening van de voorovereenkomst een aanbetaling te doen van zo’n tweehonderdduizend euro door middel van een Italiaanse bankcheque. Omdat de verkoper het geld dringend nodig had, wilde hij de cheque via zijn Italiaanse bank incasseren. Dat had hij ook in Engeland kunnen doen, maar dat zou veel langer duren en kosten met zich meebrengen, plus het risico van verlies en diefstal. De ochtend van de overdracht belde de verkoper dat hij later zou komen omdat hij zijn eigen bank, de kleine Banca Etruria, niet meer -vertrouwde en daarom eerst een rekening wilde openen bij een andere bank. Dat was begrijpelijk omdat Bank Etruria begin 2015 in moeilijkheden is geraakt en toen op omvallen stond. Als dat zou gebeuren, zou de verkoper het meerdere van zijn rekening boven honderd-duizend euro kwijt zijn geweest. De verkoper wilde dat risico beperken door voor de Italiaanse Postbank te kiezen, een bank in handen van het ministerie van Economische Zaken.

Dat ook kopers risico lopen, bleek recent bij een transactie van een Belgische cliënt die een kostbare villa kocht en die half juni diende af te nemen met betaling van de koopsom per Italiaanse bankcheque. Omdat hij voor die cheque een Italiaanse bankrekening nodig had, was hij samen met zijn vrouw naar het kantoor van een bank vlakbij hun nieuwe huis gegaan en met de directeur hadden ze afgesproken dat hij voor hen een rekening zou openen zodra zeker was dat de koop zou doorgaan. Zo geschiedde. Nadat de bankdirecteur het rekeningnummer had doorgegeven, maakte de cliënt het geld over met de afspraak om op de dag van de overdracht naar de bank te komen om dan alle benodigde documenten en contracten te ondertekenen en de -cheque op te halen. Omdat de cliënt geen Italiaans sprak en ik bij het -passeren van de koopakte aanwezig zou zijn, heb ik hem bij het bezoek vergezeld om zonodig te helpen.
We waren beiden keurig op tijd, alleen bleek toen dat mevrouw -onverwacht niet was meegekomen. Voor de overdracht was dat geen -probleem omdat ik een volmacht had om beiden bij de ondertekening van de koopakte te -vertegenwoordigen. Maar wat we niet wisten, was dat de bankdirecteur de rekening op beider naam had gezet, waardoor ook de handtekening van mevrouw nodig was om de rekening te kunnen activeren. Dat ging dus niet. Dat -betekende dat het geld er wel was, maar niet kon worden opgenomen. Daarom diende de overdracht te worden uit-gesteld. Gelukkig maakte de verkoper daar geen probleem van en kon twee weken later in aanwezigheid van mevrouw alles alsnog geregeld worden, waaronder ook de cheque.
Op mijn vraag aan de cliënt en zijn vrouw of zij de voorbije twee weken niet in de rats hadden gezeten, antwoordden zij: ‘Nee, waarom?’ Gelukkig voor hen hadden ze niet in de gaten gehad dat de bank waar het geld al die tijd was gestald vrijwel dagelijks in het nieuws was geweest van-wege het risico dat deze zou omvallen: de Monte dei Paschi di Siena! Moraal van het verhaal: let op met de keuze van de bank en kies zo mogelijk voor andere, niet-risicovolle manieren van betalen.