Italiaans verlangen

Net als de Nederlandstalige popmuziek maakt ook de Italiaanse een renaissance door. Wereldwijde stromingen als
hiphop, rap en reggaeton worden verbonden aan de eigen, authentiek Italiaanse vormen en klanken. Eén van de voorlopers daarin is de 26-jarige Irama. Alom geroemd als een van de beste zangers van zijn generatie timmert hij
stevig aan de weg, nu met het album Il giorno in cui ho smesso di pensare. ‘De dag waarop ik ophield met denken’ is een
provocerende uitspraak, want, zegt Irama: ‘… dat is onmogelijk, zo’n dag bestaat niet.’ Er staat veel moois op dit veelzijdige album. Zoals Ovunque sarai (waar je ook bent), een uit het diepst van zijn hart gezongen ballad over een dierbare overledene en een van de meest gestreamde songs in Italië dit jaar. Tegenover die in- en in-Italiaanse gevoeligheid (en horen we nou in het refrein een frase uit Pak maar m’n hand van Nick & Simon?) plaatst hij zonder gêne rapduetten met Lazza of Guè. Maar het sterkst is hij toch als hij de melodieuzere kant van zijn talent opzoekt
en inhoudelijk zijn twijfels en levensvragen toelaat. Zoals in het groots gearrangeerde openingsnummer Sogno fragile (kwetsbare droom) of in het ultiem smachtende Baby: Italiaans verlangen op zijn best.
Irama, Il giorno in cui ho smesso di pensare. Warner Music Italy.