Het feest der herkenning

La vita toscana

In het voorjaar als ik een beetje mijn draai gevonden heb, ga ik toch eens bedenken welke invulling ik aan mijn leven ga geven, behalve Italiaanse les geven via Skype. Mijn huis is best ruim voor mij alleen en ik besluit dat ik best gasten kan ontvangen in de vorm van een klein Bed & Breakfast en dat ik ze zelfs hier ter plekke Italiaanse les kan geven.  Nu heb ik mijn huisje gemeubileerd gehuurd maar het nodigt niet echt uit tot het ontvangen van gasten. Alles is er maar echt sfeervol en gezellig is het niet. Leve Ikea en ik zoek op waar het dichtstbijzijnde filiaal gevestigd is.

Gewapend met Google maps op de telefoon onderneem ik de reis naar Florence waar een filiaal van het bekende woonwarenhuis gevestigd is.  Na geparkeerd te hebben, ga ik de winkel in en het is net of ik het Ikea-filiaal in Heerlen binnenstap. Wat grappig! Alles is exact hetzelfde en ook de indeling is precies hetzelfde, trap op en je wordt door de hele showroom gesluisd. Zelfs de potloodjes en meetstrookjes zijn hetzelfde. Af en toe schrik ik zelfs op als ik Italiaans hoor praten, even waan ik me in Nederland. Er is maar één groot verschil. Het valt me meteen op dat alles vastgetimmerd en vastgeniet is. Alle serviesgoed zit vast aan de showroomtafels, alle beddengoed is met plastic nieten aan de matrassen verankerd. Blijkbaar is het vertrouwen van meneer Zweedse Ikea niet zo groot in zijn Italiaanse klanten.

Bij de kassa zijn er veel zelfscankassa’s en ik scan braaf alles onder het niet-toeziend oog van een verkoopster die gezellig met haar collega’s staat te praten. In principe kun je zonder dat het opvalt de helft van je inkopen maar scannen en dus de helft betalen. Ze let totaal niet op. Heel merkwaardig als je bedenkt dat alles in de winkel vastgeklonken is. Maar goed, de bank, die ik gekocht heb, moet ik op het depot ophalen en de rest kan ik in mijn Panda laden.

Bij het depot komt na tien minuten wachten mijn bank op een kar aangerold en dan heb ik toch echt een probleem. Hij past niet in mijn auto en weegt als lood. Ik loop naar een mannetje van Ikea toe die op de parkeerplaats het toezicht houdt en ik vraag of er iemand is die me kan helpen. Die is er en na een kwartier wachten, komen er twee in het geel gestoken donkere heren aangesjokt. Zelfs een wespensteek had ze niet harder kunnen doen lopen. Met hun handen in hun zak kijken ze naar mijn bank en naar de auto en concluderen dat hij er niet in kan. Nee, dat had ik ook al gezien. Ik vraag wat bezorgen kost en ze vertellen me dat dat 50 euro kost. Dat vind ik wat zondegeld en vraag of ze hem niet op het dak van de Panda kunnen leggen en vastsjorren. Vreselijk gevaarlijk en onverantwoord natuurlijk maar ja, ik wil hem wel mee naar huis nemen. Ze halen touw en binden hem vast op het dak van de Panda. Terwijl ze daar mee bezig zijn, zegt één van de twee dat hij wel een ‘cadeautje’ verwacht omdat bezorgen me 50 euro had gekost. Mijn mond zakt open en voel me kwaad worden. Dat vraag je toch niet! Ik ga naar hun baas en vraag of ze in dienst zijn of dat ze van de fooien moeten leven en hij bevestigt het eerste. Toen de bank op het dak lag, heb ik ze vriendelijk bedankt en ben weggereden. Als blikken konden doden, was ik er nu niet meer geweest.

Met een slakkengang van 70 km/u rij ik naar huis en heb natte handen van de angst voor een nieuwe confrontatie met de carabinieri. Wat ben ik blij als ik de afslag van de autostrada Valdarno bereik en voorzichtig naar huis kan rijden. Op de boerderij heb ik met kunst en vliegwerk de bank van het dak gehaald, of liever gezegd, laten glijden, maar ik kon hem geen twee centimeter zelf verplaatsen. Wonder boven wonder heeft mijn auto geen schrammetje en ook de bank overleeft het avontuur. Uiteindelijk brengen twee noeste landarbeiders mijn bank tot in huis en kan het klussen en inrichten beginnen.