ER Montevarchi

Vorig jaar had ik helaas al kennis gemaakt met de EHBO-post in het ziekenhuis in Montevarchi, toen mijn zoon een verkeersongeluk gehad had, dus ik zat er niet op te wachten om er weer heen te gaan. Tijdens het bezoek van lieve vrienden van me, Henk en Lia, zat er helaas niets anders op dan de rit naar de EHBO-post in Montevarchi weer te maken.

Henk voelde zich al twee dagen wat zweverig en had tintelende, zwakke armen en benen. Op donderdagmorgen waren de klachten zodanig verergerd, dat er weinig anders op zat dan ons naar de EHBO in Montevarchi te spoeden. Bij aankomst was er niemand in de wachtruimte en werd Henk meteen in bed gelegd en ik moest vertellen wat er aan de hand was. De verpleegster kwam met een stapel formulieren die ingevuld moesten worden en ondertussen liep de juf van de administratie om Henk heen te draaien voor documenten en handtekeningen. Henk liet het gebeuren en verstond nergens een woord van en ik moest aan drie kanten vragen beantwoorden.
In de tussentijd had Lia hun auto geparkeerd en kwam toegesneld maar werd met dezelfde snelheid weer naar buiten gebonjourd want er was maar één begeleider toegestaan, officieel. Dus ze droop af en we hielden contact via Whatsapp. De wachtruimte waar Henk lag, was al aardig volgestroomd en terwijl hij daar lag, kwam er een meer dan hysterische mevrouw, een man en wat later bleek, hun zoon binnen. De knul was in een volledig verkeerde trip gekomen na drugsgebruik en had zijn moeder geslagen. De vrouw viel op haar knieën en huilde met luide uithalen als een ware dramaqueen, haar armen in de lucht stekend. Ze werd afgevoerd door de verpleging en de knul gilde en schold naar alles wat in de buurt kwam. Tot hier dit tafereel, wij werden verplaatst naar de behandelafdeling.
Op de behandelafdeling lagen in de gang al zo’n zes patiënten te wachten en Henk werd een kamer binnengereden. Zijn voorland was dus de gang, had ik al snel ingeschat. In de behandelkamer kon ik hetzelfde verhaal weer vertellen en weer werd alles in de computer gezet. De dienstdoende arts onderzocht Henk, naar mijn mening heel grondig en zei dat er een hersenscan gemaakt moest worden die door de neuroloog beoordeeld zou worden en er moest bloed geprikt worden.  Dat werd dus inderdaad in de wacht op de gang.

De schreeuwende, trippende jongen was inmiddels ook in de gang geplaatst, samen met zijn vader. Hij schold nog steeds iedereen uit die in de buurt kwam wat niet bepaald de rust ten goede kwam. Lia appte ondertussen dat de hele wachtruimte volgestroomd was met familie van de jongen en dat de dramaqueen zich al drie keer ter aarde geworpen had, om vervolgens weer het volgende familielid om de hals te vallen.
Twee uur lang hebben we het schouwspel van ‘ER Montevarchi’, inclusief een arts met een George Clooney-look gadegeslagen. Het was een komen en gaan van familie, van drama en kommer-en-kwel. Uiteindelijk heb ik Lia geroepen om bij haar man te zijn, want het was zo chaotisch en druk dat dat best wel kon, volgens mij. Maar dat vond de hostess, die er ook nog rondliep, toch geen goed idee. Eindelijk konden wij naar de afdeling waar de scan zou worden gemaakt.

Eenmaal boven werd Henk weer in de gang geplaatst in dezelfde rij met bedden met mensen die beneden vóór hem naar boven waren gebracht. Dus het wachten begon opnieuw. Twee uur later konden we weer naar beneden. Vier uur verder dus. En weer dezelfde rij bedden met de mensen die ook boven hadden gewacht. De knul lag nog steeds in de gang en sliep terwijl hij de hele EHBO-afdeling bij elkaar snurkte. Lia had geappt dat hij weggelopen was en dat ze hem van lieverlee maar een injectie gegeven hadden om hem rustig te krijgen. De dramaqueen zat treurend aan zijn bed met een grote Dior-zonnebril op haar neus, maar de zon was nergens te bespeuren.
Lia had ik maar weer naar Henk gebracht want ze zat al vier uur op de gang en de hostess, type Tante Sidonia, vond het allang best. Ze had er ook allemaal geen zin meer in. Met Henk ging het overigens best aardig, de ergste klachten waren verminderd, maar helemaal top voelde hij zich nog niet. En toen, na zes uur EHBO konden we naar George Clooney, die ons kon vertellen dat het allemaal wel meeviel. Het was waarschijnlijk zijn bloeddruk geweest maar hij moest in Nederland toch maar naar de huisarts voor nader onderzoek. Henk was ontslagen.
Op de gang was geen plaats meer want de slachtoffers van een auto-ongeluk werden binnengebracht. Allemaal in de rij op de gang. Wij vluchtten de weg, ver weg van ER Montevarchi en gingen iets eten want alle water- en voedselautomaten in het ziekenhuis waren kapot, hoe kan het ook anders….