Een nieuwe auto

La vita toscana

Na bijna acht jaar trouwe dienst en meer dan 170.000 kilometer op het tellertje was mijn Panda toch wel aan vervanging toe. Niet dat ze, ik vind het een ‘ZIJ’ omdat macchina in het Italiaans vrouwelijk is, het niet meer deed of problemen had, maar meer omdat ik me er niet meer echt veilig in voelde. De schakelpook was kapot, het raam ging niet meer open en alle vier de schokbrekers waren kaduuk door al het hotseklots op de slechte wegen hier.  Dus goede raad was letterlijk duur en ik moest op pad voor een nieuwe of tweedehands auto in Italië.

Nu is een auto kopen niet bepaald mijn hobby en helemaal hier in Italië, zag ik er als een berg tegenop. Ik spreek al veertig jaar Italiaans maar al die autotermen, die me totaal niet interesseren, kende ik helemaal niet en dan moest ik ook nog gaan onderhandelen in mijn uppie. Alleen al bij de gedachte brak het angstzweet me uit. Maar goed, eerst inventariseren wat ik wilde en dan op pad. Wat ik wilde, daar was ik al snel uit; betrouwbaar, zuinig, niet te veel wegenbelasting en verzekeringspremie redelijk. Ik kwam dus uit op een Toyota Yaris. Zoeken op internet leverde leuke auto’s op maar allemaal bij handelaren en particulieren en dat wilde ik niet. Na mijn oriëntatieronde  bij een handelaar hier in de buurt was me al snel duidelijk dat een handelaar het halve dorp inschakelt om de inruilauto te beoordelen terwijl opa en oma knikkebollend tegen de radiator aan hangen. Als opa dan een vrouwelijke klant ziet binnenkomen, dan is dat beetje testosteron dat hij nog heeft, helemaal van de wap. Nee ik ga wel naar een dealer.

In Italië bestaat het fenomeen ‘auto km zero’. Volgens een student van mij bestaat dat in Nederland ook, geen flauw idee, en heet dat dan ‘voorraadauto’. Je koopt hier een auto met een nummerbord die ‘nul’ kilometer gelopen heeft, maar tegen een veel voordeliger prijs. Dat leek me wel wat. Dus vorige week heb ik een helemaal spiksplinternieuwe Toyota Yaris Cool 1.0 gekocht bij de Toyota dealer van Montevarchi! Alle vragen gesteld die je hoort te stellen, althans geloof ik, zucht.  Zij zouden alles regelen, ik hoefde maar te betalen en ik kreeg de sleutels. Keurige dealer, hele lieve verkoper die alles uitlegde en het voelde gewoon GOED.

Aanbetaling gedaan, dat ging goed. Koopcontract opgesteld en getekend, check. Hele bedrag overgemaakt. Check. Toen kreeg ik de gegevens om de verzekering van de Panda over te zetten naar de Yaris. De levering zou maandagavond om 17.30 zijn, dus heb ik de verzekering  on-line veranderd, wat zowaar lukte. Betaling via de creditcard. Ook dat leek gelukt te zijn, maar ik kreeg maar geen papieren met de mail, terwijl ik die voor de verlenging van de Panda na vijf minuten kreeg toegestuurd. De volgende dag toch maar gebeld en wat bleek….“nee, mevrouw, die betaling is geannuleerd”.  Pfffff,  oké. “U moet uw creditcardverstrekker maar bellen en zij kunnen u zeggen waarom ze het geannuleerd hebben.” Dus ik de ING Nederland gebeld. Natuurlijk hadden ze niets geannuleerd en had de betaling gewoon plaatsgevonden. Maar op hun aanraden dus nog maar een keer 280 euro overgemaakt via de creditcard. Volgens mijn app was ook deze afgeschreven en bij navraag bij de verzekeringsmaatschappij was ook deze geannuleerd. Mijn hemel… hoe kan ik betalen? Mijn ING-app gaf echter aan dat ook deze betaling gelukt was. Ik snapte er niks van. En toen opeens, floep… mijn verzekeringspapieren kwamen binnen. Yeaaaaah, de laatste betaling was dus wel gelukt, maar ja, hoe krijg ik nu mijn andere 280 euro terug? Dit gaat nog even een dingetje worden hoewel ik meteen screenshots van alle betalingen gestuurd heb. Uiteraard niks meer gehoord….

Op maandag om 17.00 was ik dus klaar om mijn nieuwe Yarisje op te halen, schoenen aan en……….. pringggggggggg……….. de garage. “Ja, signora Hazebroek (of iets dat er op zou moeten lijken) de auto is niet klaar.” Shit zeg, half uur voor levering. “Jaaaaaaaa en er waren problemen bla-di-blah…”,  maar ik kon komen en mijn Panda inleveren want de verzekering liep af en ik kreeg een vervangende auto.  Dus zo gedaan, Panda ingeleverd, een Yaris Hybride meegekregen maar dan kon ik morgen mijn eigen rode Yarisje ophalen. En o ja, ik moest ook even langs de gemeente Bucine om mijn handtekening te laten authentificeren op het vrijwaringsbewijs. Pardon, ik dacht dat het zo makkelijk ging? Ja dat ging het ook maar even langs de gemeente was zo gepiept toch? Ja jehoelaaa. Bij de gemeente vonden ze een print al niks want het was niet het origineel. Dus ik afgedropen en maar naar een Pratiche Automobilistiche. Dat is een soort kantoortje waar ze alles doen dat met het autorijden te maken heeft.  Het feit dat deze kantoortjes bestaan geeft al aan dat autorijden, en alles dat daarbij hoort,  in Italië niet echt heel transparant is. Nee zij authentificeerden geen handtekening, maar het document was prima in orde. Naar het volgende kantoortje Pratiche Automobilistiche. “Nee, dat doen wij ook niet, maar dat doet de gemeente!”

Ik was er even klaar mee en ben terug naar huis gegaan. Inmiddels had ik in het dorpje Bucine al alle moeilijke handelingen met een auto uitgevoerd. Achteruit inparkeren, de hellingproef, file rijden… mijn auto was ingewijd met slechts 27 kilometer op de teller.

Uiteindelijk heb ik Marco van de dealer in Montevarchi gebeld en die zei me dat het huilen hem nader stond dan het lachen. Nou mij ook… met hem afgesproken dat ik morgen terug zou gaan naar de gemeente en dat ik hem dan ter plekke zou bellen. Hij zou stand-by zijn. Inderdaad dat was hij de volgende dag ook en daar viel niets van te zeggen. De mevrouw achter het loket weigerde in alle toonaarden en na een half uur, werkelijk meer dan dertig minuten, gaf ze toe. Het stoom kwam uit haar oren en ze begon in allerlei juridische kreten te roepen dat “voor haar verschenen, hierbij een kopie van een legaal document liet authentificeren en dat  zij, in hoedanigheid van gemeenteambtenaar, geen enkele verantwoordelijkheid nam”. Prima, zet die krabbels nu maar dan ben ik er vanaf. Bleek dat ik toen nog een bollo moest hebben. Wat nu weer?? Ik moest een zegel van zestien euro halen bij de tabaccheria twee deuren verderop. Toen ik vroeg waar dat goed voor was, wist ze het eigenlijk ook niet meer. Dat was nu eenmaal zo. Uiteindelijk ben ik maar die zegel gaan halen, maar vooral om van het gezeur af te zijn.

Met mijn getekende formulier op zak ben ik naar Marco van de dealer gereden en hij viel me nog net niet in de armen. Hij bleef zich verontschuldigen en bleef maar zeggen dat Italië zichzelf ten gronde richt door het gebrek aan informatie en de overvloed aan bureaucratie. Wat moest ik antwoorden? Hij had gelijk.