De smaak van de herfst

Terug in Toscane

Een uit de hand gelopen aperitief. Pizza eten aan een lange tafel vol bekende en onbekende gezichten. Dansen tot in de vroege uurtjes, om daarna op de deur van de bakker te bonken voor de eerste warme croissant. Het zit er terwijl ik dit neerpen niet in. ’s Avonds is er in coronatijd in de straten van Florence weinig te beleven.
Ik moet toegeven, mijn eigen afwezigheid in de lokale discotheken heeft vooral te maken met onze lieve schatten van vier en twee. Maar toch, corona heeft ieders gewoontes veranderd. Met ons gezin zijn we meer buitenactiviteiten gaan doen. Wandelen en fietsen op het platteland. Veel frisse lucht, weinig mensen en ruimte voor de kinderen om te ravotten, een ideale combinatie in pandemische tijden.

De geneugten van het platteland zijn bijzonder intens in de Italiaanse herfst. Als in de nazomer de druiven zijn geoogst, is het wachten op de eerste wijn van het oogstjaar, de Vino Novello. Om het wachten op deze lichte primeurwijn dragelijk te maken liggen bakkerijen en cafés vanaf september vol met schiacciata all’uva. Dit luchtige platbrood is rijkelijk bestrooid met net geoogste druiven, met of zonder pit. Het resultaat is een kleffe maar onweerstaanbaar lekkere smaakexplosie.

Naast wijn brengt het najaar ook nieuwe olie. Op een zondagmiddag krijgen we daar een vleugje van mee. We stoppen tijdens een wandeling om wat te drinken en vinden achter het hek van La Fattoria di Maiano een ronduit magische plek. De boerderij ligt aan de rand van Florence tegen de heuvels van Fiesole aangeschurkt. Het landgoed heeft de grootste botanische tuin van Italië, met een oppervlakte van 500.000 vierkante meter. De 20.000 olijfbomen leveren de befaamde olijfolie van het huis, maar ook mensen uit de buurt laten hier hun olijven persen. De een arriveert in een Fiat Panda die ouder is dan ik, de ander in een glimmende Porsche. De olijfoogst overstijgt duidelijk rangen en standen.

Wij nippen boven op het terras van een glas rode wijn. Onder onze voeten draait de oliepers overuren. De waardevolle olie wordt opgevangen, de rest wordt uitgespuwd op een groene berg die zienderogen groeit. De eigenaar vertelt me dat de eerste olie hier in een blauw glaasje geproefd wordt, omdat de kleur niet mag afleiden van de geur en smaak. En de smaak van nieuwe olie moet prikkelend, een beetje pikant zijn.
Tijdens een wandeling over het landgoed vermaken Libero en Gloria zich met de paarden, wilde zwijnen en kippen. Ze hebben de grootste lol terwijl ze tevergeefs een kip proberen te aaien. Waar het open veld overgaat in bos wacht nog een verrassing. Een verloren ogende toren met een meertje onder de voormalige steengroeve van Maiano. Ik laat me vertellen dat de Engelse politicus Sir John Temple Leader de toren eind 19de eeuw heeft laten bouwen. Sterker nog, Queen Victoria opende hem officieel in 1893. Maar deze plek, met de veelzeggende naam Parco Romantico, trok al veel eerder beroemdheden aan, onder wie Leonardo Da Vinci en Michelangelo.
Bij het weggaan draai ik me nog even om. Krat na krat met olijven wordt naar binnen gesjouwd. Een vrouw komt naar buiten met twee grote blikken olijfolie. Het leven op het platteland laat zich niet zomaar verstoren. •