De kasteelheer

La vita toscana

Tijdens het bezoek van een vriendin stond het middeleeuwse dorpje Montegonzi op het programma. Over de weg naar Montegonzi toe, kan ik heel kort zijn. Die rijd ik nooit meer. We zullen vast de verkeerde route genomen hebben, dat zal absoluut, maar het was een verschrikking. Steil, smal en zonder vangrail. Helemaal niks voor mij, maar goed, we zijn boven gekomen. Toen we eenmaal boven waren was het uitzicht adembenemend en was het de rit meer dan waard. Het dorpje was niet minder. Zelden heb ik zo’n mooi middeleeuws plaatsje gezien waar de tijd stil heeft gestaan. In het midden van het dorpje stond op het hoogste punt een kasteel en een kerkje en ook daar wilden we even polshoogte gaan nemen.

Toen we bij het kasteel aan kwamen stonden er twee auto’s voor de deur en de poort van het kasteel stond open. Voor de deur zat een man op een bankje voor zich uit te kijken maar verder was er niemand. In mijn Hollandse beleving is een kasteel om te bezoeken en ik stapte dus op die meneer af, in de veronderstelling dat hij kaartjes verkocht. Ik vroeg de beste man of we het kasteel konden bezichtigen en hij begon meteen te grinniken. Hij vertelde ons dat het zijn huis was, maar dat we zijn huis rustig van binnen konden bekijken. Onmiddellijk stortten we ons in honderd  verontschuldigingen want ja, je vraagt niet aan iemand of je zijn huis mag bekijken, toch!? Enfin we liepen al terug toen hij ons terugriep en erop stond dat we zijn kasteel bekeken. Nou ja, ok…. als hij zo aandrong!

Dan ben je toch geen puber meer, maar als je dan achter zo’n ‘kasteelheer’ een oud 11de-eeuws kasteel binnenloopt, ga je toch automatisch giechelen. Maar wat was het prachtig! Hij vertelde ons de geschiedenis van het kasteel en liet ons de oude 17de-eeuwse machinerie van een olijfolieperserij zien. We mochten letterlijk een kijkje in de keukens nemen en bij alles wat we zagen riepen we “oh” en “ah”! Tot mevrouw de “kasteelvrouwe” kwam….Zij was het er helemaal niet mee eens dat we daar rondliepen en dat hij ons ook nog meenam naar de toren. Hardop waren ze met elkaar aan het bekvechten waar wij bij waren en we voelden ons alles behalve gemakkelijk. Maar goed uiteindelijk zijn we toch maar met de kasteelheer meegegaan. Dat vochten ze dan later maar uit.

De kasteelheer deed een zware houten deur met beslag open en we moesten een hele smalle witte trap op naar boven. Boven aan de trap was net zo’n deur en die was op slot. Hij zou wel even naar beneden gaan en omlopen en dan boven de deur openmaken. Weg was hij en wij stonden bovenaan de trap en beneden sloeg de houten deur dicht. Wij keken elkaar aan en dachten hetzelfde. “Als ze die deur nu op slot doen beneden, zitten we in een kasteeltoren opgesloten”. Klinkt romantisch maar wij waren er even niet blij mee. Gelukkig heb je dan een praktisch vriendin die bedenkt dat ze dan wel haar haren laat groeien,  zodat we dan over twintig jaar naar beneden kunnen klimmen. Eureka!

Maar zover hoefde het niet te komen. Na een paar minuten deed hij boven de deur van het slot en konden we onze rondleiding vervolgen. Toen we eenmaal terug waren bij de ingang, keek zijn vrouw ons woest aan en zei verder niks en wij bedankten de kasteelheer, die ons uitliet. De twee auto’s op de oprit waren een Porsche en Landrover, zagen we nu… van de kasteelheer dus.