Arrivata. Trieste è fantastica

Na Maurice, mijn vriend die me vijf dagen kwam vergezellen op mijn reis, op het vliegtuig te hebben gezet in München en te weinig slaap in de nachttrein ben ik aangekomen in het zonnige Trieste! Maar mamma mia, wat een wind. Ik was door een reportage over Trieste in Italië Magazine nummer 3 van dit jaar al gewaarschuwd, toch was ik overdonderd.

Vroeg in de ochtend kwam ik aan bij mijn hostel aan zee. Daar lagen zowaar al mensen in. Ik heb ook meteen een duik genomen. De zee was kalm en op de kant lag iedereen rustig van de zon te genieten. De volgende ochtend wilde ik hetzelfde ritueel uitvoeren, maar vanuit het raam was het uitzicht en het geluid ineens heel anders. Il Bora liet van zich horen en voelen. Deze wind komt uit Centraal Europa, in de buurt van Duitsland. Bij Slovenië draait hij richting Italië. Omdat er hier veel bergen zijn en er nog steeds dezelfde hoeveelheid wind door een veel kleinere doorgang moet, gaat hij veel harder waaien. Twintig kilometer verderop, in het plaatsje Monfalcone, merk je er vervolgens niks meer van. Il Bora komt op zee tot stilstand door alle ruimte die hij daar krijgt.

Als een echte ciclista, ik ben en blijf een Nederlandse, heb ik de wind getrotseerd en ben eropuit gegaan met de fiets. Nu en dan een koffiepauze, want daar draait het om in Trieste. Het letterlijke hoogtepunt was mijn bezoek aan Castello San Giusto, waarvoor ik zelfs met de trapondersteuning ingeschakeld af moest stappen om de steile weg ernaartoe te beklimmen. Gelukkig had ik niet voor niets een meerprijs betaald voor de batterij: ook voor de tegenwind langs de Miramare kwam mijn elektrische fiets goed van pas.

Mijn windvrije thuishaven was Ostello Tergeste. Ik werd er niet alleen omringd door kamergenoten. Ook door zon, zee en strand, waar ik ondanks de wind uiteindelijk twee keer in ben gaan zwemmen. Geweldig!

Ik moest weer even wennen aan het Italiaanse eetritme na mijn maand reizen door Noord-Europa. Mijn eerste dag Italië begon dan ook bizar vroeg met een ontbijt in de nachttrein, dat me twintig minuten voor aankomst op plaats van bestemming persoonlijk werd overhandigd door de Oostenrijkse conducteur. Fijn, zo’n wake up call! Lunchen deed ik niet veel later dan twaalf uur waardoor ik vanaf half zeven ’s avonds een uur heb zitten aftellen tot Italiaanse etenstijd, eerder ging het restaurant niet open. Geen straf: ik kon vanaf het dakterras de zon zien zakken in de zee.

Ik heb heerlijke spaghetti gegeten op het terras van het hostel, waar lang niet alleen de gasten die er verbleven kwamen eten. De Italiaan gaat graag op chic, dus ook als het restaurant bij een hostel hoort. Samen met het uitzicht op zee leverde dit een prachtige ambiance op tijdens la cena. De Italiaanse dance hits uit de strandtent verderop op de achtergrond maakten het plaatje van een avond aan de Italiaanse oostkust voor mij compleet. Herinneringen aan een vakantie in Rimini, waar ik overigens op het moment dat ik dit schrijf stil sta met de trein richting Ancona, kwamen boven.

De nachten in Trieste waren kort vanwege de muggen die net als ik in het hostel een goede plek zagen om te schuilen voor de wind. Gelukkig maakte het ontbijt met verse cornetti en vista mare alles goed zodat ik helemaal klaar was voor mijn avventure triestine.

Behalve aan zee ligt het hostel gunstig voor een bezoek aan Castello Miramare. Tijdens mijn eerste wandeling om de buurt te verkennen liep ik binnen tien minuten onder de poort, die verrassend genoeg de naam ‘Bora’ draagt, van het kasteel en bijbehorend park door. De poort werd gebouwd om de wind buiten te houden. In het centrum vond ik later zelfs de leuningen om je aan vast te houden bij hevige windvlagen. Precies op het moment dat ik ze op de foto wilde zetten had ik de leuning zelf ook hard nodig.

Toen ik genoeg had van mijn beach look, of beter gezegd mijn verwaaide coupe, ben ik naar Verona getreind. Daar trof ik Rozalinde, een studievriendin, die met haar gezin op vakantie is in de buurt van Garda. We werden rondgeleid door vrienden van ons uit Italië die de stad vanaf het uitzichtpunt bij Castel San Pietro vanuit een prachtig perspectief lieten zien. Na deze tussenstop ben ik zoals ik net schreef op weg gegaan naar Ancona. Of dat zou gaan lukken was nog maar de vraag, want er was een staking op het spoor in Noord-Italië. Ik ben vroeg naar het station gegaan, heb de Frecciargento naar Bologna gepakt en het is gelukt om vanuit daar met een intercity in Ancona te komen. Als ik wat meer van de omgeving hier heb gezien vertel ik verder over mijn trip door Italië. Alles is hier in elk geval benissimo!

Bedankt voor alle reacties op de Facebookpost van Italië Magazine over mijn eerste blog. Ik houd jullie op de hoogte van mijn avonturen en wens jullie vanuit het zonnige Italië ook nog wat mooie nazomerdagen toe. Alla prossima!